اولین کسی که در دنیا گواهینامه گرفت که بود؟
تاریخ انتشار: ۱۹ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۷۹۰۷۳
آشنایی با اولین‌ها همیشه جذاب می‌باشد پس آشنایی با اولین مرد و زنی که گواهینامه رانندگی گرفته اند می‌تواند جذاب باشد.
گواهینامه رانندگی مدرکی است مبنی بر اینکه فرد توانایی رانندگی با وسیله نقلیه‌ای را دارد. با رشد شهر نشینی و افزایش تمایل افراد به استفاده از وسیله‌ی نقلیه‌ی شخصی و انجام مانور‌های خطرناک و وقوع تصادفات سبب شد تا مسئولین، به لزوم تدوین قوانینی برای صدور اجازه نامه رانندگی پی ببرند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تاریخچه گواهینامه رانندگی
هنگامی که ژولز آلبرت دیون در رقابت ماشین سواری جهانی در سال ۱۸۹۴، خط انتهایی مسابقه را پنج دقیقه زودتر از بقیه رد کرد، خیلی خوشحال نشد. این اولین جایزه‌ای نبود که به این مرد تعلق می‌گرفت. او در سال قبل هم به عنوان بهترین کارمند متمدن در دپارتمان پلیس معرفی شد که شهر‌های حاشیه‌ای از جمله فرانسه هم تحت نظارت او قرار داشتند. پلیس‌ها معمولاً مجبورند که در شغل خود از ماشین زیاد استفاده کنند که در نهایت در ۱۴ آگوست سال ۱۸۹۳ این فرد موفق به دریافت گواهینامه شد.
اولین گواهینامه رانندگی را "کارل بنز" مخترع خودرو‌های مدرن، در سال ۱۸۸۸ دریافت کرد. او برای راندن خودروی خود که موسوم به موتورواگن بود و دود و صدای قابل توجهی تولید می‌کرد، از دولت محلی اجازه رانندگی دریافت کند.
دریافت گواهینامه نیازمند قوانینی بود که این افراد باید آن‌ها را پشت سر می‌گذاشتند. محدودیت سرعت آن‌ها در طول رانندگی ۲۰ کیلومتر در ساعت در جاده‌ها و ۱۲ کیلومتر در ساعت در نواحی شهری بود. یک آزمون مربوط به رانندگی و یک آزمون گواهینامه داشتند که اگر هر دو را قبول می‌شدند، به آن‌ها گواهینامه تعلق می‌گرفت. محدودیت سرعت آن قدر زیاد نبود که آن‌ها را بترساند. ژولز آلبرت به طور میانگین ۱۲۷ کیلومتر از فرانسه را با سرعت ۲۰ کیلومتر در ساعت طی کرد.
اولین خانم هم در سال ۱۸۹۸ موفق به اخذ گواهینامه شده بود. در آن زمان، اخذ گواهینامه این گونه بود که فرد می‌توانست ترمز کند، خودرو را متوقف کند، سرعت بگیرد، مسیر را طی کند. یعنی خیلی نباید کار سختی انجام می‌داد. تا آن زمان معمولاً هیچ آزمون کتبی گرفته نمی‌شد؛ تا این که در سال ۱۹۱۷ آزمون‌های کتبی هم در مورد قوانین رانندگی روی کار آمدند.
اولین کشوری که داشتن گواهینامه برای رانندگی را الزامی کرددر تاریخ ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۳ کشورآلمان داشتن گواهینامه برای رانندگی را الزامی کرد و این قانون را به اجرا گذاشت. در سال ۱۹۱۰ اولین قوانین رانندگی ایالت نیویورک آمریکا تصویب شد و ایالت نیوجرسی از سال ۱۹۱۳ اولین ایالتی بود که داشتن گواهینامه را برای همه‌ی رانندگان الزامی کرد.
در مطلب " اولین کسی که در ایران گواهینامه گرفت " به معرفی صاحب اولین گواهینامه که البته برای اتومبیل هم نبود اشاره کردیم و اینجا به اولین دارنده گواهینامه‌ی رانندگی خودرو در ایران خواهیم پرداخت.
اتومبیل در ایران از دوره‌ی قاجار وارد کشور شد. ابتدا اتومبیل در ایران اندک بود بنابراین عملا مشکلات چندانی احساس نمی‌شد، اما افزایش تعداد وسیله‌ی نقلیه و رشد شهر‌ها سبب شد روی سیستم شبکه معابر فشار وارد شود و احداث خیابان‌های مناسب و تعریض برخی از محور‌های موجود در دستور کار قرار گیرد.
اولین گواهینامه رانندگی در ایران در سال ۱۳۰۱ صادر شد که فقط ۲۰ نوع علائم رانندگی وجود داشت. پیشکسوتان اتومبیل رانی در کشور در شهر تهران هفت سال بعد اولین آموزشگاه رسمی آموزش رانندگی را تأسیس و راه اندازی کردند. با افزایش ورود خودرو صدور گواهینامه رانندگی بین سال‌های ۱۳۰۵ الی ۱۳۰۸ شروع شد. آئین نامه راهنمایی و رانندگی در سال ۱۳۱۸ از تصویب دادگستری گذشت و شهربانی برای نخستین بار در این سال اقدام به تهیه گواهینامه‌های رانندگی به صورت دفترچه‌ی هفت صفحه‌ای و در قطعه ۸×۱۱ سانتی متری نمود.
براساس قانون بودجه ۱۳۳۳ در سال ۱۳۴۰ گواهینامه‌های دفترچه به یک برگ تبدیل شد و در قطع ۶×۱۱ سانتی متری چاپ گردید که مدت اعتبار آن ۴ سال بود. مدت اعتبار گواهینامه‌های رانندگی در سال ۱۳۵۵ به ده سال افزایش یافت.
برنامه‌های آموزش ترافیک توسط اداره پلیس تهران در سال ۱۳۴۷ تهیه و به مرحله‌ی اجرا گذاشته شد. در ماده ۲۲ آئین نامه‌ی راهنمایی و رانندگی مصوب سال ۱۳۴۷ شرایط دریافت انواع گواهینامه‌های رانندگی مشخص شده است.
در گذشته آموزش در زمینه‌ی رانندگی فقط محدود به مهارت بود، اما کم کم موضوعاتی مانند اخلاق رانندگی و احترام به حقوق سایرین نیز مورد توجه قرار گرفت بنابراین صدور گواهینامه‌ی رانندگی نباید تنها مشروط به مهارت‌های رانندگی باشد و باید در کنار مسئله‌ی مهارت، در سیستم صدور گواهی نامه موارد متعدد رفتاری و روانشناسی فرد و اجتماعی گنجانده شود.
منبع: برترین ها
منبع: پول نیوز
کلیدواژه: گواهینامه گواهینامه استاندارد گواهینامه رانندگی گواهینامه ایزو گواهینامه بین المللی گواهینامه طراحی گواهینامه رانندگی نامه رانندگی ی رانندگی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۷۹۰۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نوه امام خمینی در خارج از کشور چه کاره است؟
به گزارش «تابناک» به نقل از عصر ایران، معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی و دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی در تهران درگذشت.
آن طور که عصر ایران روایت کرده است؛ وی مادر سید حسین و مریم خمینی بود. حجت‌الاسلام سید حسین خمینی از اوایل دهه ۶۰ عملا از عرصه های رسمی و رسانه‌ای کنار است و خواهر او (نوه امام خمینی) هم در خارج از کشور زندگی می‌کند و به طبابت و کارهای علمی اشتغال دارد و خانواده برای دفن مادر منتظر بازگشت اوست. (دو فرزند دیگر در کودکی درگذشته بودند).
از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.
او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.
با این که عروس ارشد امام اهل مصاحبه با رسانه‌ها نبود اما برای اولین بار اول آبان ۱۴۰۰ و به مناسبت چهل‌وچهارمین سالگرد درگذشت مشکوک سید مصطفی خمینی گفت‌وگویی با او منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت خصوصا جاهایی که حکایت از نگاه امروزین آقا مصطفی خمینی داشت و تصویر متفاوتی از فرزند فقید امام ترسیم می‌کرد.
درباره فرزندان چنین گفته بود: «خدا چهار فرزند به من داد که دو تا از آن‌ها از دنیا رفتند و الان تنها حسین و مریم برای من باقی مانده‌اند. هر دو دختر بودند و یکی در ایران و یکی در نجف از دنیا رفت. اولی چند روز بعد از به دنیا آمدن از دنیا رفت و علتش هم این که اوضاع ما در آن ایام به خاطر مسائل انقلاب خیلی ناجور و نامناسب و دگرگون بود و در همان ایامی که تازه این دختر به دنیا آمده بود، نیروهای دولتی وارد منزل ما شدند و هول و هراس ایجاد کردند و حال خود من خیلی بد و خراب بود و شاید این بچه بر اثر همان مسائل مُرد و از دنیا رفت.
دومی هم بلافاصله بعد از تولد و بر اثر یک بیماری کشنده از دست رفت؛ البته برخی به من می‌گفتند که این فرزندم، پسر بوده ...»
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»